درباره حضور تیم ملی فوتبال ایران در جام ملت‌های آسیا (قطر – ۲۰۲۳) حرف‌ها و تحلیل‌های مختلفی می‌شنویم.
امروز سردار آزمون پیرامون نتایج احتمالی تیم ملی که در جام ملت‌ها رقم خواهد خورد در جایگاه یک ملی پوش سخن گفت. سردار محتاط و گزیده حرف زد، اما شانس تیم ملی و تلاش بازیکنان برای رسیدن به عنوان قهرمانی را انکار نکرد. سرمربی تیم ملی پیشتر هیچ قولی مبنی بر قهرمانی تیم ملی در جام ملت‌های آسیا نداد و حتی نیمکت تیم را به فردی که چنین ادعایی دارد تعارف زد.
تعدادی از کارشناسان و مفسران فوتبال ایران نیز شانس چندانی برای قهرمانی تیم ملی قائل نیستند؛ از جمله مجید جهانپور (مربی و کارشناس با سابقه) که گفت: شانس کمی برای قهرمانی داریم. دلیل حرفم هم این است که تیم‌هایی مثل عربستان، استرالیا، کره و ژاپن سرمایه گذاری‌های زیادی روی فوتبال خود انجام داده اند.
تیم‌هایی که از آن‌ها نام برده شد، بی تردید برای قهرمانی در جام ملت‌های آسیا، جزو بخت‌های اصلی هستند، اما جایگاه تیم ملی ایران میان قدرت‌های درجه یک قاره کهن مشخص نیست. در واقع بی توقع بودن از تیم ملی و کم انتظاری در این زمینه، نشان می‌دهد ماجرای حضور ناقابل در جام ملت‌ها و داشتن اقبال قهرمانی، دو مبحث جداگانه هستند.
به عبارت بهتر، دوره این حکایت عجیب که تنها یک شرکت کننده محض در جام ملت‌ها باشیم و شکست احتمالی در ضیافت پنالتی‌ها را یک پیروزی بزرگ قلمداد کنیم گذشته است؛ گوش کسی در فوتبال ایران به این حرف‌ها بدهکار نیست و همه منتظر یک اقدام عملی و اتفاق قابل توجه در قطر هستند…
این روز‌ها ماجرای فوتبال ما به کلافی سردرگم تبدیل شده است؛ نه تنها قدرت‌های فوتبال آسیا روی تیم ملی ما حساب چندانی برای قهرمانی باز نمی‌کنند که در داخل هم قضاوت‌ها از این بهتر نیست. قهرمانی در جام ملت‌ها به قدری برای ما به اتفاقی غیرقابل دسترس و دور از انتظار تبدیل شده که حرف زدن هم درباره اش با واکنش‌های منفی مواجه می‌شود. تغییر این ذهنیت، اما فقط با یک حادثه بزرگ امکان پذیر است؛ اینکه سرانجام در جام ملت‌های آسیا به فینال این رقابت‌ها راه پیدا کنیم و طلسم بزرگ ناکامی را بشکنیم.
به نظر شما مدیران فوتبال کشور و کادرفنی تیم ملی، می‌توانند چنین آرزویی را محقق کنند؟
