سال های سال است که رژیم های غذایی متنوع و مختلفی برای کاهش یا افزایش وزن ایجاد و تبلیغ شده است. با توجه به پیشرفت علم و شناخت بیشتر بدن انسان، این سوال مطرح می شود که آیا علم جدید می تواند به ما بگوید کدام برنامه غذایی برای کاهش وزن بهترین است؟
بسیاری از رژیم های غذایی از سیستمی برای رتبه بندی غذاها بر اساس تأثیری که بر سطح قند خون می گذارند، سرچشمه می گیرند. این روش توصیف غذا از تحقیقاتی به رهبری دیوید جنکینز (David Jenkins) در دانشگاه تورنتو در سال ۱۹۸۱ به دست آمد. آنها به هر نوع غذا با توجه به میزان افزایش سطح قند خون، با قند به عنوان معیار، با نمره ۱۰۰ امتیاز دادند. عسل امتیاز ۸۷، ذرت شیرین ۵۹، سوپ گوجه فرنگی ۳۸ و غیره را به دست آورند.
تاکنون، هر چیز قابل تصور خوراکی به این ترتیب تجزیه و تحلیل شده و برنامه های رژیم غذایی بی شماری بر اساس این روش رتبه بندی مواد غذایی ساخته شده اند. به طور کلی، به کسانی که به دنبال کاهش وزن هستند، توصیه می شود از غذاهایی که باعث افزایش سطح قند خون می شوند، اجتناب کنند. اما کسانی وجودد دارند که بدون توجه به مقدار کیک، شکلات یا شیرینی که مصرف می کنند وزن سالمی دارند. این تفاوت ها، ما را به سمت درک جدیدی از اینکه واقعاً بهترین برنامه رژیم غذایی چیست، هدایت می کند.
در سال ۲۰۱۵ پژوهشگران موسسه علوم وایزمن ۸۰۰ شرکت کننده را انتخاب کرده و به جای اندازه گیری گلوکز چند بار در طول چند ساعت، همانطور که در سال ۱۹۸۱ انجام شد، سطح قند خون هر شرکت کننده با استفاده از یک حسگر کوچک جهت اندازه گیری قندخون افراد مبتلا به دیابت، هر پنج دقیقه در طول هفت روز اندازه گیری کردند.
علاوه بر این، هر یک از شرکت کنندگان به یک پرسشنامه پزشکی دقیق پاسخ دادند، در معرض انواع ارزیابی های فیزیکی، مانند اندازه گیری قد و دور باسن، قرار گرفتند و مدفوعشان از نظر انواع باکتری تجزیه و تحلیل شدند. مشخص شد که سطح گلوکز دقیقاً مطابق با تحقیقات قبلی به طور متوسط افزایش یافته و تنوع از یک نفر به فرد دیگر بسیار زیاد بوده است.
برای هر غذای معین، سطح گلوکز برخی از افراد به طور چشمگیری افزایش می یابد، در حالی که به نظر می رسد برخی دیگر نسبت به همان غذا اصلاً واکنش نشان نمی دهند. این را نمی توان به عنوان یک نوسان تصادفی توضیح داد زیرا همان فرد هر بار که آن غذای خاص را می خورد، همان پاسخ مشابه می دهد. برای مثال، برای یک زن میانسال، هر بار که گوجه فرنگی می خورد، سطح گلوکز خون او افزایش می یابد. یکی دیگر از افراد بعد از خوردن موز این اتفاق برایش رخ می دهد.
این واقعیت که سطح قند برخی از افراد پس از خوردن در واکنش به برخی مواد غذایی افزایش می یابد درحالی که برای برخی دیگر اینگونه نیست، باعث می شود درک کنیم که هر رژیم غذایی برای همه مفید نبوده و نتیجه لازم را ارائه نمی دهد.
محققان از یک الگوریتم یادگیری ماشینی یا همان هوش مصنوعی، برای تعیین اینکه چه عواملی باید در نظر گرفته شوند تا دقیق ترین پیش بینی پاسخ گلوکز پس از غذا را ایجاد کند، استفاده کردند. یکی از عوامل، انواع باکتری های روده که در مدفوع افراد یافت می شود، است.
بنابراین نتیجه می گیریم بهترین برنامه غذایی واحد وجود ندارد و همه چیز شخصی است چراکه نتیجه یک برنامه غذایی سالم بستگی به این دارد که چه کسی آن را مصرف می کند. ژنتیک، سبک زندگی، میکروبیوم، شاید حتی وضعیت سیستم ایمنی بدن، سابقه عفونت و موارد دیگر، که هر کدام از نظر شرایط و نحوه تعامل آنها بسیار پیچیده است در این مسئله می تواند دخیل باشد. محققان در تلاشند با کمک الگوریتم های کامپیوتری و تجزیه و تحلیل داده های بزرگ، رژیم غذایی بر علم تغذیه شناخت بدن انسان را فراهم سازند.
اگر به طور دقیق مشخص شود که تغذیه شخصی تأثیر زیادی بر سلامت انسان دارد، این سؤال مطرح می شود: آیا تجزیه و تحلیل خون و میکروبیوم یک فرد برای تهیه یک برنامه غذایی شخصی مفید است؟ به راستی، مرز بین یک محصول غذایی، یک برنامه غذایی و یک دارو کجا است؟ با پیشرفت هر علمی، سیاست های جدیدی باید برای آن تدوین شود چرا که خوردن و نوشیدن و سلامت بدن ناشی از پیشبرد یک رژیم، بخش مهم و حیاتی زندگی روزانه هر فرد است.
