حالا که تجهیزات هوشمندتان کشف حجاب را شناسایی می کند و به قول برخی حقوق دان ها “با پلمب محل کسب مردم، تهاجم اقتصادی علیه شهروندان به راه افتاده است”؛ چرا همین تجهیزات را توسعه نمی دهید تا سارقان احساس ناامنی کنند و دزدی در جامعه کمتر شود
سجاد بهزادی در عصر ایران نوشت: فرمانده نیروی انتظامی اخطار داده است که “کشف حجاب را به صورت جدی و با تجهیزات هوشمند و پیشرفته شناسایی می کند و تمام صنف‌هایی که کارمندان آنها کشف حجاب کنند، یک‌بار اخطار می‌گیرند و بعد پلمب می‌شوند.”
حالا خبر می رسد تجهیزات پیشرفته کشف حجاب از زمان اجرای این طرح و تنها در طی ۲۴ ساعت روز نخست، ۳ هزار و ۵۰۰ پیامک در راستای رعایت پوشش متصدیان به واحدهای صنفی ارسال که ۵۳۲ تعهد الکترونیکی اخذ شد و ۱۳۷ مغازه و فروشگاه و ۱۸ رستوران و باغ تالار پلمب شدند.
مکث:
نوروز دو سال پیش مغازه جوانی به سرقت رفت که تمام زندگی ، امید و درآمد این جوان بود. او تازه ازدواج کرده بود و مغازه به سرقت رفته تنها روزنه درآمدش بود. سارق از طریق دوربین حیاط همسایه و با همکاری مردم شناسایی شد و فیلم را جهت اقدامات بعدی و مراحل دستگیری به پلیس و نیروی انتظامی تحویل داده شد. مجموعه پلیس و نیروی انتظامی، علیرغم دستور دادستان برای پیگیری و شناسایی دقیق تر سارق؛ امکانات وتجهیزات کافی وفنی برای دیدن فیلم سرقت از مغازه نداشتند و علیرغم همه پیگیری ها، موضوع به کلی از دستور کار خارج شد.
نوروز سال جاری و در موردی دیگر جوان همسایه در یکی از استان های جنوب کشور، به بیماری کلیه درد مبتلا می شود. به بیمارستان مراجعه می کند و در تصویر سونوگرافی نشان داده می شود که کلیه ها سنگ ساز هستند اما بیمار باید با تصویر سی تی اسکن بار دیگر مورد معاینه دقیق تر قرار گیرد. دستگاه سی تی اسکن وتجهیزات درمان در منطقه نیست و بعد از پیگیری ها مداوم گفته می شود تنها دو دستگاه در این استان جنوبی وجود دارد. بیمار از درد به خود می پیچید و همراه بیمار، استان به استان در نوبت تصویر برداری با تجهیزات سی تی اسکن می چرخد. عکس تهیه شد اما مراکز درمانی امکانات وتجهیزات کافی برای دیدن این عکس را نداشتند.در این مدت بیمار آنقدر درد کلیه می کشد که سنگ از طریق مجاری ادرار و خون آلود دفع می شود اما کلیه ها بر اثر فشار مضاعف آسیب می بینند.
نمونه های واقعی و بسیار بیش تری وجود دارد که نشان می دهد جامعه ایران به دلایل محرومیت، ناکارآمدی و تحریم با چه مشکلات وچالش های جدی دست وپنجه نرم می کنند و تجهیزات بسیار معمولی برای رفاه و سلامت جامعه در دسترس نیست.روزانه بخش مهمی از جامعه و طبقه پایین، به دنبال این چالش ها و عدم امکانات و تجهیزات کافی در سازمان های خدمات رسان، گاهی تمام درآمدشان را از دست می دهند و یا اینکه سلامت شان به شکل جدی تهدید می شود وبخش بزرگی از طبقه متوسط و پایین جامعه عملا زمین گیر می شوند.
آفت بخشی نگری در توسعه تجهیزات پیشرفته وهوشمند
ما اگر به دنبال رفاه و آسایش جامعه هستیم، نباید نگاه بخشی نگری به توسعه امکانات و تجهیزات به جای نگاه سیستمی داشته باشیم. امروز جامعه از تمامی کارگزاران خود یک پرسش مهم دارد و آن اینکه؛ حالا که می شود با تجهیزات پیشرفته و هوشمند، زلف زنان را از درون ماشین و یا عرصه های عمومی و هنگام راه رفتن شان ضبط و ثبت کرد، چرا نمی شود با توسعه این تجهیزات، هزاران مسئله بر زمین مانده را کشف و ضبط کرد؟ چرا دوربین ها وتجهیزات پلیس نمی توانند عوامل مسمومیت در مدارس را که سیستم را با چالشی بزرگ تر مواجه کرده است، کشف و ضبط کنند؟چرا ما با تجهیزات پیشرفته و هوشمند خود به جنگ با قاچاق، اختلاس،ناکارآمدی و هزاران درد بر زمین مانده این مملکت نمی رویم؟ چرا به قول آن نماینده مجلس “توان و نیروی پلیس صرف مبارزه با مردان هنجارشکن، زورگیر و معتادان متجاهر و امنیت راه‌ها و جاده‌ها نمی شود؟”
حالا که تجهیزات هوشمندتان کشف حجاب را شناسایی می کند و به قول برخی حقوق دان ها “با پلمب محل کسب مردم، تهاجم اقتصادی علیه شهروندان به راه افتاده است”؛ چرا همین تجهیزات را توسعه نمی دهید تا سارقان احساس ناامنی کنند و دزدی در جامعه کمتر شود و یک جوان نخواهد به خاطر از دست دادن اندک سرمایه زندگی اش به غم وماتم نشیند؟
طرح به کارگیری تجهیزات هوشمند و شناسایی کشف حجاب که این روزها گویی اولویت نخست کارگزاران است، نشان می دهد که می شود کارهای مهم تری هم انجام داد اما اراده ای برای اولویت بخشی به آنها نیست. می توان این تجهیزات و هزینه ها را به بیمارستان ها نیز سرایت داد تا یک بیمار نخواهد برای انجام یک تصویر و یا آزمایش ساده از بیماری خود، دو استان هم جوار زیست بوم خود را بگردد و بچرخد.
نباید اجازه داد توسعه در کشور بخشی نگری شود و بر اساس منافع تعریف گردد. این مسئله ای بسیار خطرناک است. در این وضعیت سیستم ها مغفول می مانند و منافع جای آن می نشیند. بخشی نگری در توسعه، بدبینی و بی اعتمادی را در جامعه بالا می برد و ضربه هولناکی بر کل پیکره سیستم خواهد بود.
