پرسپولیس با وجود برتری در مالکیت توپ نتوانست به اندازه کافی روی دروازه حریف موقعیت گل ایجاد کند.
با توجه به شرایط دو تیم استقلال و پرسپولیس در جدول، پرسپولیس نیاز بیشتری به پیروزی در این مسابقه داشت و البته با توجه به مدل فوتبال مورد علاقه یحیی گل‌محمدی طبیعی بود که این تیم از نظر مالکیت توپ شرایط بهتری نسبت به تیم حریفش داشته باشد.
پرسپولیس در نیمه نخست و تا دقیقه ۴۰ برتر از حریف بود، اما ۵ دقیقه آخر نیمه نخست و ده دقیقه ابتدایی نیمه دوم را به حریف داد. در ادامه نیمه دوم بازی متعادل دنبال شد تا اینکه پرسپولیس به گل رسید و در ادامه با پیشروی استقلال، این تیم به پنالتی و گل مساوی دست یافت.
پرسپولیس در این بازی ۶۲ درصد مالکیت توپ داشت. تعداد پاس‌های موفق پرسپولیس هم بیشتر از دو برابر استقلال بود. آن‌ها ۴۳۰ پاس سالم دادند در حالی‌که حریف ۱۸۲ پاس سالم داد. دقت پاس پرسپولیسی‌ها ۸۵ درصد بوده که برای استقلال این آیتم ۶۹ درصد بوده است.
پرسپولیس در این بازی فقط ۳ بار سانتر کرد و استقلال ۵ تا در نبرد هوایی موفق استقلال ۱۸ به ۱۷ بالاتر بود. در کرنر هم دو تیم ۲- ۲ مساوی شدند.
اما نکته مهم تعداد شوت‌ها و موقعیت‌های گل دو تیم در این بازی بود. پرسپولیس در این بازی ۸ شوت زده و استقلال ۶ تا. از این تعداد شوت هر دو تیم دو ضربه داخل چهارچوب زدند و هر تیم فقط دو شانس گل قطعی داشته که برای بازی‌ای در این سطح یک آمار ضعیف به حساب می‌آید.
سوال مهم در مورد پرسپولیس، اما این‌جاست که چرا با وجود میدان‌داری و مالکیت ۶۲ درصدی نتوانست موقعیت‌های بیشتری خلق کند یا چرا با این توانایی در حفظ توپ و کنترل بازی نتوانست از برتری خود استفاده کند.
در واقع مالکیت ۶۲ درصدی پرسپولیس نه با تعداد شوت‌ها و موقعیت‌هایش متناسب است نه با نتیجه کما اینکه این تیم دقیقه ۷۷ به گل برتری رسید و در ۲۰ دقیقه بازی باقی‌مانده با احتساب وقت‌های تلف شده تحت تاثیر جو بازی هم میدان‌داری را فراموش کرد هم بازیکنانش در مواجهه با تاکتیک تیم رقیب بی‌تجربگی کردند تا برتری مهم خود را از دست داده و یکی از مهم‌ترین دو امتیاز‌های فصل را از دست بدهند.
