بررسی های جدید پژوهشگران نشان می دهد: عفونت ادراری بر ساختار ژنتیکی افراد تاثیر داشته و این یافته ها می توانند بینش هایی در مورد عفونت های ادراری عود کننده ارائه دهند.
عفونت دستگاه ادراری یکی از شایع ترین عفونت های باکتریایی در سطح جهان است و یکی از علل اصلی عوارض در زنان محسوب می شود. این عفونت معمولا توسط باکتری هایی مانند اشرشیاکلی uropathogenic (UPEC) ایجاد شده و یکی از قوی ترین عوامل خطر برای ایجاد عفونت دستگاه ادراری داشتن سابقه یک عفونت قبلی است. با این حال، متاسفانه هنوز مکانیسم پشت عفونت های مکرر به خوبی شناخته نشده است.
طی این مطالعات پژوهشگری به نام اسکات هالتگرن و همکارانش به بررسی دقیق عفونت دستگاه ادراری پرداختند. آن ها قبلا دریافته بودند: موش هایی که به عفونت دستگاه ادراری آلوده شده و قادر به مقابله طبیعی و خود به خود اولین عفونت بودند، می توانستند عفونت های بعدی را به سرعت نابود کنند. با این حال، موش های دارای ساختار یکسان ژنتیکی که قادر به پاک کردن اولین عفونت بدون درمان آنتی بیوتیکی نبودند به طور بیشتری مستعد ابتلا به عفونت های بعدی تشخیص داده شدند.
مطالعات انجام شده نشان می دهد: برخی از انواع سلول های ایمنی نوعی حافظه به نام ایمنی آموزش دیده را در بدن ایجاد می کنند که ما را برای قرار گرفتن در معرض بیماری های بعدی آماده می کند. در این فرایند، تغییرات شیمیایی خاصی به نام علائم اپی ژنتیک، به دی ان ای و پروتئین های مرتبط اضافه شده و مانند نشانه هایی عمل می‌کنند تا در نهایت بیان ژن های دخیل در پاسخ های ایمنی را افزایش دهند.
محققان همچنین دریافتند:چنین علائم اپی ژنتیکی در پشت حافظه سلول های غیر ایمنی جدا شده از پوشش مثانه موش‌ها پس از بهبود عفونت های دستگاه ادراری وجود دارد.
یافته های این پژوهش نشان می دهد: اگرچه این ایمنی آموزش دیده به خلاص شدن از شر سلول ها و باکتری های عفونی پس از عفونت بعدی کمک می کند، اما همچنین منجر به بیان بیش از حد و طولانی مدت ژن هایی می شود که باعث التهاب و زخم بافتی شده و حیوانات را مستعد ابتلا به عفونت شدید طولانی مدت می کند.
محققان به این نتیجه رسیدند: عفونت های ادراری باعث ایجاد ایمنی تمرین شده در بافت دستگاه ادراری شده و این رفتار زیستی نشان می دهد سلول هایی که عموماً غیرایمنی در نظر گرفته می شوند، می توانند نقش مهمی در پاسخ به عفونت ها داشته باشند.
