سندروم ژیلبرت معمولاً خطری نداشته و نیازی به درمان ندارد. در مبتلایان به سندرم ژیلبرت بیلی روبین غیر کونژوگه در خون بالاتر است، اما بیلی روبین کونژوگه در محدوده نرمال است و ۲۰ درصد کل را تشکیل می دهد.
مقدار بیلی روبین کل در نمونه خون پس از دو روز گرسنگی و روزه گرفتن بالا می‌رود، بنابراین یکی از راه‌های تشخیص این بیماری رژیم سخت یا روزه است که پس ازآن با آزمایش خون می توان به بالا بودن سطح بیلی روبین خون پی برد.
آزمایش‌های ژنتیکی نیز می توانند به جهش دی‌ان‌ای UGT1A1 با تعیین توالی دی ان ای رسیده و سندرم ژیلبرت را تشخیص دهند. سونوگرافی کبد و طحال و تست ریفامپین نیز از دیگر روش‌های تشخیصی این بیماری به‌حساب می آیند.
درصورتی که علت بروز این بیماری، فعالیت شدید فیزیکی باشد کاهش میزان این فعالیت‌ها می تواند برای درمان بیماری و بهبود فرد مناسب باشد. جلوگیری از گرسنگی و تشنگی و خستگی مفرط، اجتناب از فشارهای عصبی، اضطراب و افسردگی، پرهیز از مصرف دخانیات، الکل و مواد مخدر و همچنین داشتن خواب کامل شبانه می‌تواند به پیشگیری از بروز و نیز درمان این بیماری کمک کند. مصرف اسیدفولیک نیز در درمان بیماری ژیلبرت نقش مؤثری دارد که البته باید زیر نظر پزشک صورت گیرد.
رژیم غذایی کم چرب و سرشار از پروتئین و انواع ویتامین ها به صورت طبیعی در بهبود شرایط افراد مبتلابه این سندرم مؤثر است.
در تحقیقات جدید مشخص شده که استفاده از اسیدآمینه متیونین باعث فعال سازی تولید آنزیم لازم شده و درنتیجه کاهش بیلی روبین در خون را در پی خواهد داشت که به درمان و کنترل بیماری کمک می کند.
در یک پژوهش دیگر مشخص شد که بیمار مبتلابه سندرم ژیلبرت با رژیم غذایی پارینه سنگی و به خصوص باحالت کتوژنیک آن (رژیم غذایی با چربی زیاد، مقدار کافی پروتئین و قند اندک) بهبود پیدا کرده یا به طور کامل درمان شده است.
در رژیم غذایی پارینه سنگی مصرف گوشت، ماهی، تخم مرغ، سبزی ها، صدف ها، ریشه گیاهان، انواع میوه ها، مغز ها، قارچ مجاز بوده و خوردن سیب زمینی، شکر، مواد غذایی فرآوری شده، لبنیات، حبوبات و غلات منع می شود.
برخی بررسی ها و نتایج تحلیل داده های تحقیقاتی تا سال ۲۰۰۲ میلادی نشان می دهد که در مبتلایان به سندرم ژیلبرت خطر ابتلا به بیماری عروق کرونر به طور قابل توجهی کاهش پیدا می کند. درواقع بالا بودن اندک بیلی روبین در خون خطر ابتلا به تصلب شرایین، عروق کرونر و بیماری قلبی را به یک سوم کاهش می‌دهد.
باورهای غلط و خرافی در مورد سندرم ژیلبرت
زردی پوست ناشی از سندرم ژیلبرت خطرساز نبوده و نیاز به مراجعه پزشک نیست: اگرچه سندرم ژیلبرت بیماری کم‌خطری است، ولی زردی پوست گاهی اوقات می‌تواند نشانه‌ای از یک مشکل خطرناک کبدی باشد. بنابراین در صورت مشاهده این موضوع،بیمار باید به پزشک مراجعه کرده و توصیه‌های او را جدی بگیرد.
زردی پوست ناشی از سندرم ژیلبرت غیر قابل درمان است: این باور اشتباه بوده و می توان زردی پوست ناشی از سندرم ژیلبرت را کاهش داد. اگر فرد مبتلابه سندرم ژیلبرت بخواهد زردی پوست را رفع کند، القاکننده‌های آنزیم مانند کارمابازپین و فنوباربیتال می‌توانند مقدار بیلی‌روبین غیر کونژوگه را کاهش دهند و موجب بهبود علائم دیگر نیز شوند. تغییر رژیم غذایی نیز می‌تواند در کاهش زردی و درمان این سندرم مؤثر باشد.
مبتلایان به سندرم ژیلبرت نیازی به رعایت اقدامات خاص ندارند: اگرچه این بیماری چندان خطرناک نیست اما برخی موارد مانند سرماخوردگی می تواند عاملی برای بروز و عود کردن این بیماری محسوب شود که با رعایت نکات لازم جهت جلوگیری از سرما خوردگی می توان از شدت یافتن این سندرم جلوگیری کرد.
کنترل سندرم ژیلبرت ممکن نیست زیرا این بیماری ژنتیکی است: این باور اشتباه باعث بدتر شدن شرایط بسیاری از بیماران مبتلا به سندرم ژیلبرت می شود. اگرچه پیشگیری از ابتلا به این بیماری سخت است، زیرا منشأ اصلی آن عوامل ژنتیکی محسوب می شود اما می توان با رعایت برخی نکات این بیماری را نهان نگه داشته و از بروز آن جلوگیری کرد.
با کنترل استرس و فشارهای عصبی می توان سطح بیلی روبین خون را کنترل کرد زیرا افزایش استرس و نگرانی بیلی روبین را در خون افزایش می دهد. داشتن رژیم غذایی سالم و سرشار از پروتئین و انواع ویتامین‌ها و مایعات زیاد و پرهیز از رژیم‌های لاغری بسیار کم کالری، پرهیز از مصرف دخانیات، الکل و مواد مخدر و داشتن خواب کافی شبانه می توان از بروز سندرم ژیلبرت جلوگیری کرد.
