یکی از نقطه های قوت استقلال در این فصل، پیروزی در تمام بازی های خانگی بود.
استقلال نکونام تمام بازیهای خانگی این فصل را برد. به معنای ساده تر اینکه آبی پوشان در آزادی به جز برد هیچ نتیجه دیگری را نپذیرفتند و به هیچ تیمی رحم نکردند. برابر پیکان و در آخرین بازی دور رفت نیز با اینکه نیمه اول زیاد چنگی به دل نزد و با یک تساوی دو تیم راهی رختکن شدند، باز این سنت ادامه داشت و با یک تفکر جدید در نیمه دوم استقلال برای برد و برتری آمد، درست مثل بازی برابر نساجی با دو نیمه متفاوت.
۷ بازی استقلال از ۱۵ بازی در نیم فصل اول در استادیوم آزادی برگزار شد که یکی پس از دیگری با برد همراه بودند، بردهای شیرین از دومین بازی فصل برابر ملوان تا آخرین بازی برابر پیکان. آبی پوشان در ورزشگاه آزادی برای هر حریفی یک تیم ترسناک بودند، ترسناک و قدرتمند که نتایج بازی های خارج از خانه را در خانه به بهترین نحو جبران می کرد و هیچ حریفی نتوانست در آزادی برابر استقلال به امتیازی برسد. این برای تیم استقلال در این فصل هم یک رکورد قابل قبول و تحسین برانگیز است.
بردهای پرگل و شیرین و خاطره انگیز برابر هوادار و تراکتور و نساجی که بیش از یک گل داشتند و بردهایی اقتصادی که ۳ امتیاز بازیهای خانگی را حفظ کرد و استقلال جواد نکونام توانست یک خاطره شیرین و فراموش نشدنی در آزادی برای تیم خود و هواداران آبی بسازد. هر چند آبی پوشان به جز شکست برابر سپاهان در بازی خارج از خانه، نتایج بد و یا تلخی هم در خارج از خانه به دست نیاورده اند اما تساوی های متوالی در بازی های خارج از خانه به ویژه در هفته های اخیر برابر فولاد و شمس آذر و ذوب آهن و پرسپولیس و گل گهر امتیازهای فراوانی را از این تیم گرفت و باعث شد که پس از هفته های متوالی از صدر جدول جدا شود.
در کل جواد نکونام دور رفت نمره قبولی گرفت و کمتر هواداری می تواند به این تیم با نتایجی که به دست آورده خرده بگیرد، اما انتظار هواداران آبی برای نیم فصل دوم فراتر از نیم فصل اول است. رقابت در نیم فصل دوم دیگر مثل نیم فصل اول نخواهد بود و آن تیمی به جام خواهد رسید که قدرتمندتر از دیگر رقیبان خود باشد. استقلال از مدیرعامل تا سرمربی و بازیکنانش نباید هرگز این نکته را از یاد ببرند و این دو ماه تعطیلی بازی ها بهترین زمان برای فکر کردن به این موضوع است.
