زوال عقل پیشانی گیجگاهی (FTD) یکی از شایع ترین علل زوال عقل در افراد 50 تا 60 ساله است. علائم اختلالات پیشانی گیجگاهی، به تدریج بر رفتار و توانایی های اولیه مانند تفکر، صحبت کردن، راه رفتن و معاشرت تاثیر می گذارد.
به جز داروهایی برای کاهش بی قراری، تحریک پذیری و افسردگی بیماران مبتلا به زوال عقل پیشانی گیجگاهی، هیچ درمان خاصی برای هیچ یک از زیرگروه های FTD وجود ندارد. افراد مبتلا به FTD، از ضعف عضلانی رنج می برند که می تواند منجر به مشکلات بلع، جویدن، حرکت و کنترل مثانه یا روده شود.
اغلب جهش های ژنتیکی در ایجاد این اختلالات نقش دارند، اما عوامل خطر غیر ژنتیکی و قابل پیشگیری، هنوز ناشناخته هستند و به ندرت مورد مطالعه قرار گرفته اند.
نتایج مطالعه ای که اخیراً توسط محققان فنلاندی انجام شده است، نشان می دهد که آسیب های مغزی قبلی ممکن است خطر ابتلا به FTD را، به ویژه در بیمارانی که جهش ژنتیکی ندارند، افزایش دهد. علاوه بر این، بیمارانی که دچار آسیب سر شده بودند، به طور متوسط زودتر از سایرین، به FTD مبتلا شدند.
پژوهشگران اظهار داشته اند، یافته های ما نشان داده اند که آسیب تروماتیک مغز ممکن است یک عامل محرک برای فرآیندهای عصبی در FTD باشد. با این حال، برای روشن سازی مکانیسم های زیربنایی دقیق، به مطالعات بیشتری در این زمینه، نیاز است.
نتایج تحقیقاتی در مجله Journal of Alzheimer’s Disease قابل دسترسی هستند.
